مخاطب خاص
من تورا نمیشناسم
درست شنیده ای
میشود هم ناشناخته و هم خاص باشی
چون که خواننده و ناشناخته ای
مخاطب خاص
جهان کبود است و روز کبودتر
تاریکی روشن تر است و شب زیباتر
تو به انتخاب خود سرنوشت را زخمی میکنی
خونش را همچون حشره ای میمکی و به آن تبدیل میشوی
مخاطب خاص
چشمانت را باز کن
دنیا سراسر پرتگاه است
دست و پای قلب میشکند
و دیگر هیچگاه قدرت اولیه را ندارد
مخاطب خاص
یاد بگیر و خاص باش!
و در سرزمینی به نام جهنم نفس را تازه کرد
بی بال های سرخ و بی نفس های داغ
میدوید همچو تیزپایان و میرقصید همچون پریان
میخندید با صدایی کودکانه
شیاطین شکستندِ نفس های ولرمش را
بریدند رقص های فرشته گونش را
دوختند لب های خندانش را
او بره ی شیاطین بود
شیاطینی که در سرزمینی به نام بهشت مقتدر بودند!
و مانده بود درون نفس های من
سرمایی برخواسته از دریای سیاه روح من
موجش میغلتید به دور نفس هایم
میدرید آفتاب های فردایم
ماه آمد و بیش جلایش داد
تشنگی مبتلا به دریایی سیاهم داد
به فردا بگ که شاید بیشتر از امروز نباشم
بهش بگو بهم قول بده خاطراتمو برای هر فردا نگه داره
به فردا بگو شاید درگیر گذشته ها باشم
بهش بگو زورشو بیشتر کنه و منو از دست گذشته نجات بده
به فردا بگو که نمیدونم اون رو خواهم دید اما
اگه بدونم که نخواهم دید امروز رو زندگی خواهم کرد...
بهم گفتی قوی باشم
تو من فقط یه ادریسیه کوچیکم
که کنار سایه ها
رنگی به جز سایه ندید
به جز تاریکی
لمس گرمی نچشید
و هر بار از خودش میپرسید
تیغ داشت؟
لطیف بود؟
نمیدونم
دوسش داشتم
دوسش دارم
قلبم میگه دوستش خواهم داشت
اما از تیغ های روی دستم که بهم دادن میترسم
قلبم هر بار اونهارو میبنده
قایمشون میکنه چون
اون تورو بیشتر از من دوست داره!
نوازش های روزانه ی آدمک های قلبم
بار ها توی مغزم تکرار میشن
برای خودشون مقامی میشن
آیا قراره این پادشاه
همه چیز رو بسوزه
یا برای اولین بار
توی قلبم گل های بدون تیغ بکاره؟!
انگار زمان بهم یه سیب سرخ تعارف میکنه
و جز چشیدن راهی برای فهمیدن مرگ یا زندگی ندارم
روز ها کنار تو نمیگذرن
بلکه سوار بر قایقی میشن و توی احساساتم تمام دریاشو سیر میکنن
موج هامو میشکنن و صدای ماهی هامو به عمق میبرن
تلخه یا شیرین؟
انگار یه تلخیه خیلی شیرین
یا یه شیرینیه خیلی تلخ
نمیدونم،
این قلبمه که انتخواب میکنه
نه من
و تو
تورو هم اون انتخاب کرده
نه من!
من
فرزند شبگاهم
آغشته به تاریکی
تنم زخم از خون ستارگانی خاموش
تاجی بر سر از جنس ماه
من فرزند شبانگاهم
با گرگ ها میخندم
به دور جغد ها میلولم
با ارواح میگردم
کتی پاره به تن مردمان سرزمینم بود
زمستان بود
و زمین هر بار بالا تر میرفت
حال آنقدر بالا رفته بودیم که جز سرما
مردمی در بین ما قدم نمیزد
می آمدند
فتحمان میکردند
و دست های ما یخ زده برای پایین رفتن از این سرما
و در دنیایی که شب بود و شب بود و شب
خورشید نیز مهتابی بود
روزگاری در افکارت کاشته شدم
من را به باغ دهان آوردی
بر گوش های من زمزمه کردی
نام تو دروغ است
و مرا
گلی سوزنده را
با رنگی خنک پوشاندی
رنگی که حقیقت نام بود
و هیچگاه نفهمیدم که چرا در سرزمین آدمیان
بر تن من لباس برادرم، حقیقت میرود...
و تنهایی در سرزمین ابدیت ماندگار شد
قصری از خیال را برای قدم هایش گزید
عبایش را به دور گلوی احساس کشید
و غم فریاد زنان به خانهی راوی پناه آورد